# # #
तुम्हाला जर कुणी सांगितलं,
की जुईच्या फुलांचा धबधबा ह्या जगात अस्तित्वात आहे, तर?
हैदराबाद पासून साधारण एकशेऐंशी
किलोमीटर च्या अंतरावर हा धबधबा आहे. मल्लेला तीर्थम असं त्या ठिकाणचं नाव.
मल्लेला तीर्थम ह्या तेलुगु शब्दाचा चा अर्थ जुईच्या फुलांचा वर्षाव असा होतो.
जुईच्या फुलांचा वर्षाव एवढ्याचसाठी, की या धबधब्यातून पडणारं पाणी हे संथ
तुषारांच्या स्वरुपात पडतं, जणू काही फुलांचा पाऊसच. धबधब्याची नैसर्गिक रचनाच अशी
आहे कि वरतून पडणारा प्रवाह हा विखुरला जाऊन अगदी झारीतून पडणाऱ्या पाण्यासारखा
पडतो. खाली दगडांचीही पायऱ्यांसारखी रचना हि नैसर्गिकरित्या झालेली आहे. त्यामुळे
त्या दगडी पायऱ्यांवर थाटात बसून अगदी आरामात आपण धबधब्याची मजा लुटू शकतो.
# # #
 |
| Picture Courtesy - Sulekha.com |
हैदराबादपासून विमानतळाकडे
जाणारा रस्ता धरला, तर आपण सरळ श्रीशैलम हायवेला लागतो. श्रीशैलम हायवेच मुळात
प्रवासासाठी एक सुंदर ठिकाण आहे. दुतर्फा झाडी, मधून मधून दिसणारी भाताची खाचरं,
दूरवर दिसणाऱ्या नल्लमाला पर्वतराजी, चरायला आलेले शेळ्या-मेंढ्याचे कळप, सगळंच
अगदी निसर्गरम्य म्हणतात त्याप्रमाणे. तर या श्रीशैलम हायवेवर साधारण दीडएकशे
किलोमीटर सरळ गेल्यावर मल्लापूर नावाचं एक खेडं आहे. खेडं तरी कसलं, एक दीडदोनशे
उंबऱ्याची वस्ती. तिथून ह्या धबधब्याला जायला डावीकडे एक फाटा आहे. सगळा कच्चा
रस्ता. पावसाळ्यात जायचं म्हटलं तर खाचखळगे भारी. तसंही इथे पोहोचायला जास्त बसेस
वगैरे नाहीतच. सगळा खाजगी गाड्यांचा प्रदेश. म्हणून काही खायचं वगैरे असेल तर सगळा
जामानिमा अर्थात मल्लापूर मध्ये बांधायचा. ह्या फाट्यापासून आठेक किलो मीटर अंतर सावकाशपणे
शेता-शेतातून कापल्या नंतर मल्लेला तीर्थं ची पाटी दिसते. इथे गाड्यांसाठी मोठा
पार्किंग एरिया बनवला आहे. तिथे गाडी पार्क करून आपण धबधब्याकडे जाऊ शकतो.
धबधब्याकडे जायचं म्हणजे पाचेकशे पायऱ्या उतरून खाली छोट्या दरीत जावं लागतं. बाप
रे! पाचशे पायऱ्या? असा विचार आला तरी पण हा सगळ परिसर म्हणजे पूर्वीच्या
दंडकारण्याचा. त्यामुळे दाट जंगल पाहत पाहत आपण ह्या पायऱ्या कधी उतरून जातो तेही
कळत नाही. सभोवतालच्या भरगच्च दंडकारण्यात अगदी संथपणे रिमझिमणारा हा धबधबा. कड्याकपारी
मधून माकडे उड्या मारत असतात. आणि ह्या पाचशे पायऱ्याही अगदी नागमोडी वळणाच्या आणि
सुंदर पद्धतीने बांधल्या आहेत. पायऱ्यावरून समोर जंगलाचं दिसणारं दृश्य अगदी
विहंगम दिसतं.
दरीत उतरलो कि समोर झुळूझुळू वाहणारा ओढा दिसतो. सततच्या प्रवाहामुळे यातले
दगड अगदी गुळगुळीत झालेले आहेत. इथून हळूहळू आणखी थोडं जंगलात गेलं कि समोर धबधबा
दिसतो. रिमझिम पडणारा धबधबा आणि त्याखाली असणारा पाण्याचा डोह. सगळंच अगदी
चित्रातल्या प्रमाणे. धबधब्याखाली थांबलं कि समोर डोहाच्या कडेने हारीनं उभारलेली
झाडे दिसतात. अगदी प्राचीन काळापासून तिथे असल्यासारखी. उंचीपुरी आणि भरभक्कम. असं
वाटत दंडकारण्यात सगळ्या ऋषी मुनींनी ह्या असल्याच झाडांखाली बसून तपश्चर्या
केल्या असाव्यात. खूप शांत वातावरण आणि धबधब्याचे पार्श्व संगीत. सगळंच कसं
मंत्रमुग्ध करून सोडणारं. धबधब्याखाली बसून तुषार अंगावर झेलणं म्हणजे अक्षरशः
स्वर्ग. थेंबांची दाटी कमी जास्त होत राहते. कधी प्रवाह मध्ये वाढतो, कधी कमी
होतो. त्यातही एक लय आहे. हे ज्याने त्याने आपापलं अनुभवायला हवं. असं वाटतं कि
त्या जालाप्रपातापासून कधी अलग होऊच नये. वाटत ह्या प्राचीन दंडकारण्यात आपलाही
कालत्रयातीत असणारा स्व त्या धबधब्यात
गोठवून घ्यावा. कधी त्या अद्भुत धारेपासून वेगळं होऊच नये. आपणही एक धार बनून बरसत
राहावं असं वाटतं.
दगडावरून जाता-येता बरीच
काळजी घ्यावी लागते. जागोजागी वाढलेल्या शेवाळामुळे दगड अगदीच निसरडे होतात. त्यातून
पायबिय घसरला तर थेट दगडांवर पडण्याची भीती. मुळातच सुंदर असणाऱ्या या ठिकाणी दाट
वाढलेल्या झाडीमुळे अजून सुंदरता आली आहे. सगळं कसं एकदम वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे
वनचरे, म्हटल्यासारखं...
शेवटी काय माणूस आणि निसर्ग
यांचं नातं शब्दात मांडण्यासारखं नाहीच. नव्हे तो सांगण्या-ऐकण्याचा विषयच मुळात
नाही. तो आहे एक शब्दातीत अनुभव. ज्याने त्याने घ्यावा आणि मनाच्या कुठल्याश्या
कप्प्यात साठवून ठेवावा. पुढे मागे अनुभवांची उजळणी करताना ह्या सगळ्या आठवणी
काळजात घर करून जातात.
तर मुद्दाम पावसाळ्यातल्या
एखाद्या दिवशी जावं असं हे ठिकाण.
# # #
