श्रीरंजन चा वाढदिवस.

श्रीरंजन आवटे.

माझा ज्युनिअर कॉलेज ला असल्यापासून चा मित्र . त्याचा वाढदिवस म्हणजे माझ्यासाठी किंवा आम्हा सर्वांसाठी एक फार चांगली वेळ असते. कारण त्याचा वाढदिवस म्हणजे खरंच “वाढ”-“दिवस” ची खरीखुरी संकल्पना काय आहे हे समजावून देणारा असतो.

मुळातच श्री हा एक unconventional आणि कुठल्याही गोष्टीबद्दल स्वतःची अशी (आणि तीसुद्धा ठाम!!!) मते असणारा मला भेटलेला माझ्या वयाचा एकमेव मनुष्य आहे. Unconventional  यासाठी की बरोबरीचे सगळे engineering ला जात असताना त्याने modern college ला मिळालेलं admission सोडून फर्ग्युसन कॉलेज ला B.Sc. ला जाण्याचा निर्णय घेतला. आणि आज त्याच्याकडे पाहिलं की त्याने घेतलेला निर्णय किती योग्य होता हे कळतं.

वाढदिवस म्हटला की केक, पाहुणे आणि मित्रांना पार्टी, आणि बर्थडे बम्प्स ह्या एवढ्याच गोष्टी “फन” म्हणून होणाऱ्या वाढदिवसांपेक्षा हा खराखुरा वाढदिवस मला भलताच आवडतो.

होतं असं, की त्याच्या वाढदिवसाला सगळ्या वयोगटातली लोकं, म्हणजे त्याचे आई बाबा, मावशी, आम्ही मित्रमंडळी, त्याची लहान बहिण श्रुती, कधी कधी त्याचे चुलत / मावस भाऊ-बहिणी असे सगळेजण निवांत सतरंजी वगैरे टाकून गोल करून बसतात. काव्यवाचनाचा कार्यक्रम होतो. गेल्या वर्षभरात ज्या काही कविता केल्या, प्रत्येकजण आपापल्या कविता वाचून दाखवतो. श्री चे बाबा म्हणजे कवितेतला मानदंड! त्यांचा धम्मधारा हा कवितासंग्रह गेल्याच वर्षी रावसाहेब कसब्यांच्या आणि सतीश काळसेकरांच्या हस्ते एस एम जोशी मध्ये प्रकाशित झाला. त्यांच्या कविता त्यांच्याच तोंडून ऐकायच्या म्हणजे सोने पे सुहागा!

तसा कवितांच्या बाबतीत श्री पण काही कमी नाही. नुकतच त्याच्या कवितांसाठी एका दिवाळी अंकाचं पत्र त्याला आलंय.

मग या कविता-गप्पा-विनोद ( विनय च्या भाषेत बोलायचं, तर बौद्धिक टिंगलटवाळक्या) सुरु असताना मध्येच काकूंची लगबग सुरु होते आणि मग पाव-भाजी किंवा वडा-पाव, आईसक्रीम serve होतं. खाता खाता मग श्रुतीचं गाणं, (ती छान गाते),एक दोन उत्तम काव्यसंग्रह circulate होत असतात, ते चाळायचे, अन मग पुन्हा वेगवेगळ्या विषयांवर गप्पा सुरु. श्री चे almost सगळेच मित्र political science ला आहेत. त्यामुळं गांधीवाद, आम्बेडकरवाद काही चळवळीतल्या, बंडखोर कविता हेही ऐकायला मिळतं. आता यावेळी गणेशदा लवकर निघाले, (तब्येत बरी नव्हती) पण गेल्या वर्षी त्यांनी गालिब ची “हजारो ख्वाहिशे ऐसी” ही गझल खूप छान म्हंटली होती.

“हजारो ख्वाहिशे ऐसी

की हर ख्वाहिश पे दम निकले

बोहोत निकले मेरे अरमा लेकीन फिर भी कम निकले

निकलना खुल्द से आदम का सुनते आये थे लेकीन

बोहोत बे-आबरू होकर तेरे कूचे से हम निकले...”

मी तर त्या गझलचा अन तेव्हापासून मिर्झा गालिबचाही fan होऊन गेलो.

गेल्या वर्षी भैरुरतन दमाणी पुरस्काराचे मानकरी ठरलेले कवी नागराज मंजुळे ह्यांना मी श्री च्या बर्थडे(गेल्या वर्षीचा) मुळे भेटू शकलो. त्यांचा “उन्हाच्या कटाविरुद्ध”, हा काव्यसंग्रह वाचायला मिळाला, आणि तेव्हा त्यांनी स्वतः त्यातली “पाऊस” ही कविता विश्लेषणासकट सादर केली होती. अप्रतिम कविता. प्रेमात पडलेल्या मुलाची अन मुलीची ती गोष्ट आहे. मुलासाठी पाऊस हे रूपक त्यांनी फार छान वापरलंय.

त्यांचीच त्या कवितासंग्रहातली “बेईमान” अशीच एक short but sweet कविता आहे.

“...आता कसा तुला

मी या डोळ्यांत साठवू,

माझी नजर नेसून गेलं

एक बेईमान फुलपाखरू.”

या अशा कविता तर अजिंक्य चंदनशिवेच्या (माझा मावसभाऊ) बंडखोर कविता. “लाज वाटते रामा, तू माझ्या देशात जन्माला आलास...”ही रामावर केलेली,

“आणि मरतानाही “हे राम” म्हणून शंबुकाच्या मारेकर्याचा जयजयकार केलास, अन दलितांना “हरिजन” ही शिवी देऊन गेलास” ही गांधींवरची कविता....या आणि अशा अनेक... फारच बेधडक.... पण कवितेच्या निकषांवर फार उत्तम जमलेल्या कविता...

आणि खरंच, अजिंक्य साठी तर माझा respect! PVG सारखं कॉलेज, Electrical सारखी ब्रांच असूनही त्यानं फर्स्ट इयर झाल्यावर engineering सोडायचा धाडसी निर्णय घेतला. आणि Fergusson ला Political Science ला admission घेतलंही. स्वप्नांना सत्यात उतरवण्याची जिद्द असावी तर अशी.

# # # # #

यावेळी स्नेहलता ताईने एक नवीन संकल्पना मांडली. (स्नेहलता ही श्री ची मावसबहीण. Zeal कॉलेज मध्ये Maths ची Faculty म्हणून काम करते. नुकतीच ती लंडन येथे Leadership Quality वरचा एक २१ दिवसांचा course करून आली.) तर तिच्या संकल्पनेनुसार श्री ने तिथे जमलेल्या प्रत्येकाच्या २ चांगल्या Qualities सगळ्यांना सांगायच्या अन  शेवटी मग सगळ्यांनी श्री च्या दोन चांगल्या अन दोन वाईट qualities सांगायच्या असं ठरलं.

त्यानुसार मला माझ्याबद्दल दोन चांगले शब्द ऐकायला मिळाले.

श्री ने सांगितलं की मला कोणत्याही परिस्थितीचं फार लवकर आकलन होतं (म्हणे!), आणि माझ्यातली ऋजुता. आणि दुसरी quality म्हणजे सगळ्यांचं मत नीट ऐकून घेऊन मग कृती करण्याचा स्वभाव. ह्या दोन qualities चांगल्या आहेत. आजकाल स्वतः बद्दल हे एवढं कौतुक फुकटात कुठे ऐकायला मिळतं?

पण कल्पना छान होती. श्री ला एकच वाईट quality बद्दल feedback मिळाला. म्हणजे तू सर्वाना समजेल अश्या भाषेत लिहित जा. त्याचं लेखन हे फार बोजड असतं असं सगळ्यांचं म्हणणं. त्याने त्यावर योग्य तो follow up घेईन असं सांगितलं.

# # # # #

तर असा हा वाढदिवस म्हणजे आपल्या जाणीवा आणखी एका वर्षाने समृद्ध करण्याचा दिवस, ही संकल्पना मला तर फारच पटली. रूटीन पद्धतीने फक्त केक, खाणे, आणि टाईमपास गप्पा यासाठी वर्षभरातले इतर ३६४ दिवस आहेतच की. पण वाढदिवसानिमित्त का होईना ,एकमेकांशी "संवाद" साधून एकमेकांच्या जगणं share करणं ही भावनाच किती छान आहे. आणि असा हा खऱ्याखुऱ्या अर्थाने साजरा होणारा श्रीचा "वाढ"दिवस म्हणजे ९ ऑक्टोबर माझ्यासाठी तरी एक पर्वणीच असते.

# # # # #

बर्फी...

अगदी काल बर्फी पहिला. laptop वर.

     काही पिक्चर बघितल्यामुळे आपलाही जगण्याचा दृष्टीकोन बदलतो असे काही पिक्चर असतात. बर्फी त्यातलाच एक.

     पिक्चर सुरु असताना हजारदा वाटून गेलं, मर्फीला बोलता यायला हवं होतं. झिलमील मधूनच एकदम शहाण्या मुलीसारखी वागायला लागायला हवी होती. म्हणजे कसं सगळं सुरळीत होऊन गेलं असतं. पण नंतर नंतर जसा पिक्चर पुढे जायला लागला, तसतसं मग माझ्या मनानेही ही “नॉर्मल” जगण्याची चौकट सोडून दिली. “And they lived happily ever after” हे वाक्य ज्याच्या त्याच्या या Happiness च्या कल्पनेनुसार बदलतं हे हळूहळू लक्षात यायला लागलं.

     कशीही असली तरी शेवटी जगाच्या Reference मध्ये “अबनोर्मल” असणारी माणसं पण माणूस म्हणून नॉर्मल असतात.

     झोपताना फक्त आपली करंगळी एका अनोळखी माणसाच्या करंगळीत अडकवली की झिलमिलच्या  सगळ्या insecurities संपतात.

आपल्या insecurities ?

कोण नॉर्मल ?

कोण अबनोर्मल?

हे इतकं साधं सिम्पल आयुष्य असू शकतं?

?

     अब्जावधी लोकांच्या गर्दीतली आपण बिनचेहऱ्याची माणसं. रोज नव असं काय अन किती घडतं आपल्या आयुष्यात? मर्फीला एक साधी गोष्ट श्रुतीला समजावून सांगायला टॉवर वर चढावं लागतं. अर्थात आता तो सिनेमाचा भाग झाला. डिरेक्टर च्या डोक्यातल्या कल्पनेचं मूर्त रूप. पण आजही आपल्या अवतीभवती असे कितीतरी मर्फी आणि झिलमील असतील... रोजचं जगणं म्हणजे एक आव्हान असणारे...

# # # # #

श्रुती घोष.

     आईने खुद्द स्वतःच उदाहरण दिल्यामुळं शेवटी confuse होऊन अरविंद सोबत लग्न करूनही ती सुखी नाही. पण परत एकदा नशीबानं मर्फी  भेटला, तरी आता त्याला झिलमील हवीये. अन ती त्याला सापडतेही.

     पण श्रुती त्या दोघांचं लग्न लावून देते... हा सीन मात्र अगदीच इमोशनल. विनोदाला कारुण्याची किनार असते म्हणतात त्या प्रमाणे. लाग्नातही तो झिलमील ला खुश करायला म्हणून चित्रविचित्र अवतार केलेली सोंगं नाचवतो, तेव्हा झिलमिलचे expressions खरच बघण्यासारखे. प्रियांका चोप्रानं खरंच अक्टिंग म्हणजे काय हे दाखवून दिलंय.

# # # # #

     अन शेवटी जेव्हा म्हातारा मर्फी मरतो, तेव्हा झिलमिल त्याच्या करंगळीत आपली करंगळी अडकवून झोपी जाते, तो सीन तर अगदी Climax असावा तर असा असं वाटायला लावणारा. खरंच एक अप्रतिम पिक्चर.

# # # # #

बऱ्याच दिवसांतून ...

     अगदी कालपरवाची गोष्ट. तसा अगदी लहान प्रसंग, पण कायमचाच लक्षात राहून गेला. मी यावर्षी GATE ची तयारी करतोय. (PG ची entrance ) तर झालं असं की त्यासाठी च्या exam form वर Principal ची सही हवी होती . त्या सही शिक्क्यासाठी मी आणि तुषार त्यांच्या केबिन बाहेर थांबलो होतो. इतक्यात बेल वाजली. मी आपलं घाबरत घाबरत दार किलकिलं करून May I come in sir ? असं आज्ञाधारकपणे विचारलं.  मानेनंच त्यांनी येण्यासाठी खुणावलं. मी आणि तुषार अगदी पावलांचाही आवाज न करता सावकाशपणे आत शिरलो. त्यांनी चष्मा वगैरे ठीकठाक केला आणि एकदा तो फॉर्म नीट वाचला. अन त्यावर भर्रकन सही केली. "हुश्श !" मी मनातल्या मनात म्हटलं. "झाली बुवा एकदाची सही" अशा अर्थाने मी तुषार कडे पाहिलं. कधी एकदा त्या tense वातावरणातून बाहेर पडतोय असं होऊन गेलं होतं. आता आम्ही मागे फिरणार तेवढ्यात त्यांनी वर पाहिलं. त्यांच्या चेहऱ्यावर अगदी खरंखुरं स्मितहास्य होतं. "All the best ! Do well in exam" असं अगदी प्रेमळपणे त्यांनी सांगितलं. त्याक्षणी जे काही वाटलं, ते शब्दात वर्णन करणं खरंच कठीण आहे. कारण याआधी असं निदान faculty मधल्या कुणीच कधी wish केलं नव्हतं. आणि त्यातूनही Principal म्हणजे फार करडा वगैरे माणूस असं वाटलं होतं, आणि Principal generally तसे असतातही. पण या सरांचा खरंच मनापासून आदर करावा असं आतूनच वाटलं. (शाळेनंतर कित्येक वर्षांनी असं पहिल्यांदा वाटलं.) 

     म्हटलं तर प्रसंग अगदी छोटासाच पण कायमचा लक्षात राहून गेला. बात जो दिल को छू गयी म्हणतात तसा काहीसा.

# # # # #

  तसा पीयूषाचा फोन म्हणजे ईद का चांद. म्हणजे मी तिला फार फोन वगैरे करतो अशातला भाग नाही, म्हणजे थोडक्यात करतच नाही. पण तीच बिचारी महिन्या-पंधरा दिवसातनं करत असते फोन. तर परवा तिचा फोन आला. सांगत होती की मुंबईत फार फिरणं वगैरे होत नाही, कारण room mates चं सोशिओ-इकॉनॉमिक background वेगळं पडतं वगैरे. त्यांची ट्रीप दिल्लीला चाललीये. थोडी थोडकी नाही तर तब्बल आठेक दिवस. म्हटलं मजा आहे. शेवटी Grant Medical. आणि ट्रीप पण AIIMS ला visit द्यायला  चाललीये. मला AIIMS फक्त "तिथे पंतप्रधान admit होते " यामुळेच माहीत. असो. पण आठ वगैरे दिवसांचा stay शिवाय शिमला आणि आसपासची ठिकाणं पण ती बघून येणारे म्हणजे छानच.

    

     बोलता बोलता academics चं विषय निघाला. त्यांचं एक अकॅडेमिक इयर दीड वर्षांचं असतं असं ती सांगत होती. शिवाय जसं जसं वरच्या वर्गात जाईल तसं तसं ही वर्ष चक्रवाढीने वाढत जातात. म्हणजे totally सातेक वर्ष! मला कधी कधी प्रश्न पडायचा की आपण medical ला गेलो असतो तर काय झालं असतं? काय झालं असतं त्याचं केस-स्टडी सकट उत्तर मिळालं.

    म्हणजे ज्यांचं डॉक्टरकी हेच ध्येय आहे त्यांनी medical ला गेलंच पाहिजे पण ध्येय वेगळं असेल तर फक्त तिथलं glamour बघून जाण्यात काही point नाही.

# # # # #

  Meanwhile अमृतानं excelsior चे फोटो धुवून आणलेत. सगळंच्या सगळं कलेक्शन तिनं मला पेनड्राइव मध्ये आणून दिलंय. त्यादिवशी सगळे फोटो बघून जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या. खरंच ते दिवस सोन्याचे होते. मी कॉलेज च्या आर्ट कमिटी चा हेड होतो.आम्ही दिवसच्या दिवस मस्तमौला सारखं  कॉलेज बंक करून आर्ट कमिटी ची कामे करीत असायचो. हे जमायचं . कारण आम्हाला आर्ट कमिटी च्या कामासाठी कॉलेज कडून officially bunksheet मिळायच्या. (नावडती भाजी पथ्यावर)  आणि त्यातच तेव्हा cultural वीक असल्यामुळे रोज रात्री CC वर gathering असायचं. दिवसभराच्या कामाचा थकवा ट्रेजररने (हर्षल पह्राते) दिलेल्या कोल्ड कॉफी च्या पार्टी आणि त्या नाच गाण्यांच्या कार्यक्रमाने कुठल्या कुठे पळून जायचा. हे असंच कॉलेज रोज असावं असं वाटायचं. त्या दिवसांतल्या कित्येक संध्याकाळी कोल्ड कॉफी च्या स्वादाने गोड (किंवा कधीकधी roll house मधल्या chicken/veg रोल मुळे मसालेदार) झालेल्या आहेत. असो. नमनाला घडाभर घालण्याऐवजी ते तेल वाचवून मी थेट फोटोच अपलोड करतो. हे काही फोटो.

excelsior    चं वेलकम डिझाईन - क्रेडीट गोज टू तुषार ! त्याच्या बाजूला क्वोट्स लिहिलेले पोस्टर्स चिकटवलेले दिसतायेत आणि मागच्या भिंतीच्या दगडाच्या pattern मुळे ते अजून उठून दिसतंय ( हे तुषार चं तीन तीनदा व्यक्त करून झालेलं मत.)

work in progress!!!

पायरेट्स मधली black pearl !!! (idea by Ekta, Priyanka  and efforts by  all) फायनल सेट अप सुरु असताना 

Well-finished Black Pearl. शिप खरंच नजर खिळवून ठेवणारी बनली होती. Mechanical Department च्या सजावटीचं प्रमुख आकर्षण.

तुषार आणि शशांक 

कोल्ड कॉफी ची पार्टी  इन मंदार 

शोएब 

I specially liked this scene

Sunday at work

Black पर्ल चं काम सुरु असताना

आम्ही केलेल्या सजावटीचा संपूर्ण view  मध्ये Triangle लटकलेला दिसतोय  

Track चं एका रात्रीत केलेलं पेंटिंग 

माउंटन rally चा track

Wall E - Cartoon Character

हाच तो   Phenomenal  Triangle.  आयडिया चं पूर्ण क्रेडीट माझं. (सॉरी तुषार!) बाकी बनवताना सगळ्यांचीच फार हेल्प झाली Thanks to all !!  माझी आयडिया इतक्या छान पद्धतीने execute करण्यासाठी 

a funny moment!!!

हो .. आणि फोटो चं संपूर्ण क्रेडीट अमृतालाच !!!

आफ्टर सबमिशन्स...

     दुपारी झोपेतून उठल्यावर कित्येक शतकानंतर झोपेतून उठल्यासारखं वाटलं. इतक्या दिवसांच्या सबमिशन च्या धावपळीचा कडता निघाला. 'सब ' मिशन' या शब्दाचा पुरेपूर अर्थ कळाला. सब- मिशन हे एक छोटंसं मिशनच असतं.प्रत्येकजण जेम्स बॉण्ड सारखा झपाटून कामाला लागलेला असतो. सरकारी ऑफिस मध्ये होत नसेल एवढी फाईलींचीची देवाण घेवाण या काळात इंजिनीरिंग कॉलेज मध्ये होते. एकदा का "साहेबांची" सही झाली की काम फत्ते! 

     पण यावेळीचे सबमिशन्स खरंच अंगावर आले. सहा सब्जेक्ट्स! सहा फाईली ! राईटप्स, शीट्स ... काय काय नि काय काय!

शीटची तर मजाच वेगळी . शेवटी हर्षलकडून 'घेतलेली' शीट फक्त एडीट करून सरांना 'दाखवून' प्रिंट करणं एवढंच काय ते काम. 

पण ऐनवेळी कॅड lab मधले पी सी ढिम्म! ऑटोकॅड ओपेन होता होईना. कुठल्या देवाला कौल लावावा 
म्हणजे ऑटोकॅड ओपन होईल या चिंतेत आम्ही असताना अचानक शेजारच्या पी सी वर ऑटोकॅड सुरु झालं. देव पावला. धवल, मी आणि अभिषेक हरहर महादेव म्हणत शीटच्या एडिशन वर लागलो.

शीट एडीट झालं. आता सरांना नेऊन दाखवायचं  म्हणजे एक laptop लागणार होता. शशांक च्या laptop ला पाचारण करण्यात आलं. आम्ही सरांसमोर जाऊन laptop सुरु केला.

... आणि एरवी "नाच बसंती" म्हणून बटन दाबल्याबरोबर आपले रंग दाखवणारा laptop चिडीचूप! missing operating system असा स्क्रीन वर संदेश!

हे प्रकरण आम्ही शक्य तितक्या थंडपणाने ट्रीट करत laptop ला चार्जिंग ला लावला. आणि याबद्दल शशांक ला कळवलं.

"बापरे! याआधी असलं काही नव्हतं झालं- " शशांक घाबऱ्या घुबऱ्या सांगत होता. 

"ठीक आहे" आम्ही अजून एक ट्राय मारतो. " मी एवढं म्हणून फोन  ठेवला. 

आणि धवलनं त्याचं फ़ेन्गशुइच लॉकेट कपाळाला लावून laptop चं  बटन दाबलं आणि "अहो आश्चर्यम !" laptop सुरु झाला. आनंदी आनंद झाला. तस्साच नेऊन laptop ला सरांपुढे नेऊन ठेवला. अन सरांनी त्यात करेक्शन सांगितलं !!!

शिवाय प्रिंट उद्याच काढा, मी परवा नाहीये हेही बजावलं. झालं. शेवटी पाच पर्यंत एडीट करून आठ वाजेपर्यंत कर्वेनगर ला जाऊन शीट प्लॉट केल्या. अन माझं जीवन धन्य झालं. 

या धांदलीत शशांकची bag माझ्या हातून सरांच्या केबिन मधेच राहिली अन मी हे साफ  विसरलो. थोड्यावेळानंतर   शशांक   विचारत विचारत  आला, तर माझी बत्ती गुल!

"आत्ता तर होती इथे?'- मी.

"झालं आता मिळाली bag !" - अभिषेक.

मला दोन मिनिटात घाम आला. मी तसाच केबिन मध्ये पळत गेलो, तर bag तिथे पडलेली, अन माझा जीवही- भांड्यात.

#  # # # #

     तर असले हे सबमिशन्स उरकता उरकता काय दिव्यातून जावं लागतं हे एक त्याला अन त्या इंजिनिअर जीवालाच माहीत. 

# # # # #

     स्ट्रेट बिवेल गेअर पेक्षा स्पायरल बिवेल गेअर कसा शांतपणे आवाज नं करता काम करतो व जास्त power transmit करतो हे वाचता वाचता मला तुषार चा call आला. एक प्रश्न किमान पाचवेळा विचारून समोरच्याचं उत्तर प्रत्येकवेळी सारखंच येत आहे का हे तपासून पाहणं हा याचा आवडता उद्योग. वकील असता  तर बरेच पैसे कमावले  असते. 

"काय करतोय " - तो. 

"अभ्यास"-मी

"ओके. किती झालं. "- तो.

"काही नाही बिवेल चालू केलंय, बघतोय"- मी. 

"कुठेस?" -तो

"लायब्ररीत " -मी

"का? लायब्ररीत का?" - तो

" अरे का म्हणजे काय तुषार? रूम वर झोप लागते म्हणून."

"पण काल तर म्हणत होतास की लायब्ररीत जाणार नाही म्हणून."

"हे बघ" मी म्हणालो "मी असलं काहीही म्हणालेलो नाहीये. आणि मी लायब्ररीतच आहे"

"ओके. काय करतोयेस आता? " तो

" सांगितलं ना बिवेल करतोय. "

" हो पण बिवेल मधलं काय?"

"थेरी " थेरी मधला "थ" जोरात उच्चारात मी म्हणालो.

"ओके थेरी भंडारी मधून कर थोडीच दिलीये आणि प्रॉब्लेम पण कमीच आहेत."

"ओके बाय"

"बाय"

# # # # #

     जसं बेवेल गेअर ची थेरी संपली तसा मी शेखर बरोबर टिफिन खायला आर्किटेक्चर कॉलेज समोर बसलो. 

"बघ ना पुष्कर" शेखर त्याचं frustration share करत होता."मला वाटतंय accenture मध्ये प्लेस  होऊन मी काहीच नाही अचिव्ह केलंय. तीन लाख annualy म्हणजे काहीच नाही. "

"अरे पण तू फ्रेशर आहेस. experience count होतो तुझा. पैसे काय उद्या पण मिळतील." - मी सांगत होतो.

बराच सांगितल्यावर त्याला "बरं" वाटलं.

"मोनी येतीये"-त्यानं सांगितलं.

"ह्या मोनीला 'येण्याशिवाय ' काय दुसरा उद्योग नसतो का? बघावं तेव्हा पुण्यातच पडीक. जरा मुंबईत राहावं. मुंबईची लाईफ एन्जॉय करावी"-मी सांगत होतो.

"अरे नाही ती Bharat petrolium मध्ये प्लेस झाली ना त्याची पार्टी देतीये. आठ लाख package आहे"- शेखर.

आता त्याच्या frustration चा सोर्स मला कळाला.

    एवढ्यात सोनल धापा टाकत आली. जेवायला बस म्हणेपर्यंत घास घेत म्हणाली, "एकतर एवढी कामं पडलीयेत पण आज्जी आजारी आहे असं सांगून बाहेर पडलीये. बँकेचं काम आहे, report सबमिट करायचाय, प्रोजेक्ट आहे -" एवढ्यात शेखर हात धुऊन आला अन दोघं कमिन्सला निघाले सुद्धा. अन मी रूम वर.

     रूम वर येऊन मी angels and demons रेझुम  केलं. 

     "......रॉबर्ट  लान्ग्डन आणि व्हीटोरीया चिगी chapel मध्ये येऊन पोचलेत. पण एका cardinal  च्या deadbody  शिवाय तिथे कहीही नाही. पूर्ण chapel मध्ये फक्त सूचक असे illuminati चे पिरामिड आहेत अन त्यात रॉबर्टला पुढचा क्लू शोधायचाय. अन galileo च्या  कवितेत पुढचा क्लू  आहे.

let angels guide you on your holy quest .

एन्जेल च्या मूर्तीने दाखवलेल्या बोटाच्या दिशेने तो पुढे निघालाय पण सूर्यप्रकाशात   झळाळून  उठलेल्या रोम शहरात त्याला कुठलाच क्लु दिसत नाही....."

     बास. खूप फिलोसोफिकॅल वाटायला लागलं म्हणून मी झोपी गेलो ते   थेट चार ला उठलो. खूप गाढ झोपल्यामुळे फ्रेश वाटलं.

     चहा घेतल्यावर अभ्यासासाठी नितांत गरजेची असलेली किक मिळाली अन मी परत गिअर्स  मध्ये बुडून गेलो 

# # # # #