बर्फी...

अगदी काल बर्फी पहिला. laptop वर.

     काही पिक्चर बघितल्यामुळे आपलाही जगण्याचा दृष्टीकोन बदलतो असे काही पिक्चर असतात. बर्फी त्यातलाच एक.

     पिक्चर सुरु असताना हजारदा वाटून गेलं, मर्फीला बोलता यायला हवं होतं. झिलमील मधूनच एकदम शहाण्या मुलीसारखी वागायला लागायला हवी होती. म्हणजे कसं सगळं सुरळीत होऊन गेलं असतं. पण नंतर नंतर जसा पिक्चर पुढे जायला लागला, तसतसं मग माझ्या मनानेही ही “नॉर्मल” जगण्याची चौकट सोडून दिली. “And they lived happily ever after” हे वाक्य ज्याच्या त्याच्या या Happiness च्या कल्पनेनुसार बदलतं हे हळूहळू लक्षात यायला लागलं.

     कशीही असली तरी शेवटी जगाच्या Reference मध्ये “अबनोर्मल” असणारी माणसं पण माणूस म्हणून नॉर्मल असतात.

     झोपताना फक्त आपली करंगळी एका अनोळखी माणसाच्या करंगळीत अडकवली की झिलमिलच्या  सगळ्या insecurities संपतात.

आपल्या insecurities ?

कोण नॉर्मल ?

कोण अबनोर्मल?

हे इतकं साधं सिम्पल आयुष्य असू शकतं?

?

     अब्जावधी लोकांच्या गर्दीतली आपण बिनचेहऱ्याची माणसं. रोज नव असं काय अन किती घडतं आपल्या आयुष्यात? मर्फीला एक साधी गोष्ट श्रुतीला समजावून सांगायला टॉवर वर चढावं लागतं. अर्थात आता तो सिनेमाचा भाग झाला. डिरेक्टर च्या डोक्यातल्या कल्पनेचं मूर्त रूप. पण आजही आपल्या अवतीभवती असे कितीतरी मर्फी आणि झिलमील असतील... रोजचं जगणं म्हणजे एक आव्हान असणारे...

# # # # #

श्रुती घोष.

     आईने खुद्द स्वतःच उदाहरण दिल्यामुळं शेवटी confuse होऊन अरविंद सोबत लग्न करूनही ती सुखी नाही. पण परत एकदा नशीबानं मर्फी  भेटला, तरी आता त्याला झिलमील हवीये. अन ती त्याला सापडतेही.

     पण श्रुती त्या दोघांचं लग्न लावून देते... हा सीन मात्र अगदीच इमोशनल. विनोदाला कारुण्याची किनार असते म्हणतात त्या प्रमाणे. लाग्नातही तो झिलमील ला खुश करायला म्हणून चित्रविचित्र अवतार केलेली सोंगं नाचवतो, तेव्हा झिलमिलचे expressions खरच बघण्यासारखे. प्रियांका चोप्रानं खरंच अक्टिंग म्हणजे काय हे दाखवून दिलंय.

# # # # #

     अन शेवटी जेव्हा म्हातारा मर्फी मरतो, तेव्हा झिलमिल त्याच्या करंगळीत आपली करंगळी अडकवून झोपी जाते, तो सीन तर अगदी Climax असावा तर असा असं वाटायला लावणारा. खरंच एक अप्रतिम पिक्चर.

# # # # #