Wednesday 26 April 2023

मुंबई ते बेलफोर्ट

बेलफोर्ट चा प्रवास. 

काय आणि कुठून सुरु करायचं? कितीतरी लढाया वैयक्तिक, व्यावसायिक आणि कौटुंबिक पातळीवर लढायची पहिलीच वेळ. आपण हे करू शकणार आहोत का हा स्वतःला पडलेला पहिला प्रश्न. आणि हे करायचंच आहे का? हा दुसरा. चांगलं चाललंय कि सगळं. कशाला उगाच हजारो किलोमीटर दूर जाऊन पडायचं? वगैरे वगैरे. 

तर तयारीची पहिली सुरुवात झाली Aviophobia पासून. आणि मुळात Cleithrophobia असल्याने विमान ही त्या भीतीची अत्युच्च पातळी. नुसतं एअरपोर्ट चं नाव काढलं कि अंगावर काटा यायचा. आता हे एवढे मोठं मोठाले विमान प्रवास झाल्यानंतर त्या phase बद्दल हसू येतं, पण ते जे काही होतं, अगदी खरं होतं आणि तेव्हा माझ्यासाठी अशक्य होतं. रात्रीतून अचानक दचकून जाग  यायची, पोटात आतड्यांना पीळ पडतोय असं वाटायचं, भूक नाही, काही करायची इच्छा नाही. वेगळीच मनस्थिती होती. शेवटी दीपाली पुरंदरे यांना गाठलं. प्रचंड सकारात्मक बाई. त्यांनी नुसतं good morning इतकं  म्हटलं फोन वर  तरी मन हलकं होऊन जायचं. त्यांना बोललो सगळं जे काही आहे ते सुरुवातीपासून सांगितलं. पॅनिक अटॅक, मग तो पॅनिक अटॅक कुठेही येण्याची भीती, मग त्यातून पॅनिक अटॅक आला तर पटकन निसटता येणार नाही अश्या जागांची भीती आणि मग जिथे जाईल तिथे exit शोधण्याची लागलेली मानसिक सवय, खूप मोठा struggle होता. पण दीपाली  च्या नुसत्या counselling ने माझा वर्षा नु वर्षे सुरु असलेला struggle  थांबवला. मला नवीन विचार करण्याची दिशा दिली. फेसबुक वर Cleithrophobia सपोर्ट ग्रुप जॉईन केला. त्यातून पण बरीच माहिती मिळत गेली. आणि मी हळू हळू स्वतः ला बदलू शकलो. अजूनही ती प्रोसेस सुरू आहे. जमेल हळू हळू, मग शुभम च्या मदतीने आणि दीपाली  च्या भरवशावर थरथरत्या हाताने मुंबई अहमदाबाद विमानाचं तिकीट काढलं. कसंबसं स्वतः ला ढकलत ढकलत का होईना एअरपोर्ट वर  गेलो आणि पहिला विमान प्रवास पार पडला. एक फार मोठी वैयक्तिक लढाई मी जिंकलो होतो. त्याबद्दल शुभम, दीपाली चे आभार. त्या दोघांनाही हे श्रेय जातं. 

पुढची लढाई होती ती आपल्या माणसांना सोडून जाण्याची. भारत सोडून कधीही कुठे प्रवास केला नसल्याने काय होईल याची हुरहूर, त्यातून सगळीच अनिश्चितता, मुंबई मधल्या जॉब चे संपत आलेलं कॉन्ट्रॅक्ट त्यामुळे एकमेव ऑपशन असलेला फ्रान्स. २०१७ पासून पाचेक वर्ष काढल्यानंतर मुंबई सोडून जायचं जीवावर आलं  होतं. आता हे सगळं असणार नाही अशी वेगळीच भावना होती. एक प्रकारची मानसिक सवय झाली होती सगळ्याची. एखादं  चांगलं रुजलेलं मोठं झाड अचानक उपटून दुसरीकडे लावावं असं काहीसं झालेलं. परदेश म्हणजे खूप मोठं काहीतरी, भव्य दिव्य असलं काहीतरी खूळ डोक्यात होतं. आता इथे आल्यावर ते किती छोटं आणि बिनमहत्वाचं असतं ते कळलं. पण तेव्हा अक्षरशः फक्त पाच महिने कामाला असलेल्या housemaid ने जेव्हा माझ्या भरलेल्या बॅग्ज पाहून  "भाऊ निघालात? मुंबईत आलात तर नक्की सांगा. तुम्ही आधी सांगितलं असतं तर कायतरी गिफ्ट घेऊन आले असते." म्हटलं तेव्हा सुद्धा डोळ्यात पाणी आलं. शेवटच्या दिवशी PhD ग्रुप ला शेवटचं भेटलो तेव्हा सुद्धा भरून आलं . "अब खाना कौन बनायेगा? ट्रीप प्लॅन कौन करेगा?" असं श्रुती म्हणाली तेव्हा मात्र रडू आवरलं नाही. सगळेच खूप भावुक झाले होते. अक्षरशः डोळे पुसत पुसत टॅक्सी मध्ये बसलो आणि टॅक्सी सोलापूर च्या मार्गाला लागली. 

कल्पित चं लग्न या सगळ्याच्या मध्ये आलं हा खूप मोठा रिलीफ होता. त्यामुळे सगळ्यांच्या भेटी झाल्या, एन्जॉय करता आलं. पण त्याच लग्न झालं त्या रात्री आता पुढची स्टेप म्हणजे मला निघायच आहे हे कळून खूप आत तुटल्यासारखं झालं. झोप आली नाही. मग सोलापूर ला येऊन बॅग्ज भरणे, डॉक्टर अपॉइंटमेंट, या सगळ्या गोष्टी हळू हळू सुरु होत्या. आणि जायच्या आदल्या दिवशी मात्र खूप शांत झोप लागली. बॅग्स वगैरे भरल्याने, आणि काका कांकींनी खूप छान डिनर पार्टी दिल्याने निवांत झालो होतो. 

दुसऱ्या दिवशी निघताना सुद्धा शांत वाटत होतं. अजिबात गडबड गोंधळ काही नाही. फक्त घसा तेवढा दुखत होता. आणि थोडंसं ताप आल्यासारखं वाटत होतं. विकनेस होता. काका, अर्णव आणि पजू सोडवायला येणार होते म्हणून काहीही वाटलं नाही. पण प्रवास सुरु झाला, तसं हळू हळू घसा थोडा दुखायला लागला, ताप आल्यासारखं वाटलं. त्यात न्यूज कळली कि माझी पॅरिस हुन बेलफोर्ट ला जाणारी ट्रेन कॅन्सल झाली आहे. स्ट्राईक असल्याने ट्रेन्स रद्द आहेत हा मेल आला. मग थोडासा डिस्टर्ब झालो. कारण पुढे फक्त बस हाच ऑपशन होता आणि बस पहाटे ६ वाजता पोचवणार होती मग बस स्टॉप वरून घरी कसं जायचं हा प्रश्न होता. पण बरं झालं airbnb चा मालक स्वतः गाडी घेऊन येतो म्हणाला. पण नाहक पॅरिस मध्ये हॉटेल चा खर्च वाढला. हा सगळा विचार डोक्यात चालू असताना एकीकडे अंगदुखी आणि ताप वाटतच होता. त्या सगळ्या गोंधळात काकांनी चहा साठी गाडी एका धाब्यावर थांबवली तेव्हा परत येताना मी दुसऱ्याच कार चा दरवाजा उघडला. सगळे हसले.

शेवटी रात्री चं जेवण खाण आटोपून काकांनी रात्री एअरपोर्ट ला सोडलं तेव्हा लॅब मधून यश, गोपाळ आणि योगेश आले होते. सगळ्यांना बाय करून एअरपोर्ट मध्ये शिरलो. सगळे सोपस्कार पार पडून अर्धा तास आधी गेट वर पोचलो. आणि एकदाचा सुरु झाला फ्रान्स चा प्रवास. दुखत असलेला घसा  आणि थोडासा ताप सोडला तर प्रवासात काही त्रास झाला नाही. पॅरिस ला मात्र भयंकर थंडी वाजली आणि थंडीशी जुळवून घ्यायला बराच वेळ गेला. 

सध्या हळू हळू अड्जस्ट होत आहे, नवीन गोष्टी पाहायला, शिकायला मिळत आहेत आणि मुळात हे सगळं करताना मजा येतेय ये खूप चांगलं  आहे.

त्यामुळे मुंबई ते बेलफोर्ट मध्ये जितकं भौगोलिक अंतर आहे, त्यापेक्षा कितीतरी जास्त बदल ह्या मुंबई - बेलफोर्ट प्रवासाने माझ्यात केला, आणि एक व्यक्ती म्हणून मला अंतर्बाह्य बदलून टाकलं. 

# # # 

No comments:

Post a Comment

कोक-ओ-वां

# # # कोक-ओ-वां (Coq-au-vin) चा शब्दशः अर्थ होतो वाईन मध्ये शिजवलेला कोंबडा. फ्रेंच लोक त्यांच्या चीझ, वाईन, ब्रेड, चिकन, बीफ आणि पोर्क यांच...