आयडिया चं असूनसुद्धा माझ्या सिमकार्ड नं मला द्यायचा तो दगा दिलाच.
ऐन प्रोजेक्ट च्या वेळी No Service चा मेसेज!!! बरं, सुट्ट्या असल्याने माझ्या आजू
बाजूच्या रूम्स मधली लोकं आपापल्या घरी गेलेली. आणि त्यातनं मी सिंहगड रोड पासनं
साधारण किलोमीटर भर आत वडगाव मध्ये राहत असल्यानं मला STD बूथ शोधत हिंडण्याशिवाय
पर्याय नव्हता.
सुमारे निम्मं वडगाव पालथं घालून झालं. कुठेच बूथ दिसेना. बरं, बूथ
असलाच तर त्याला टाळं लागलेलं. आणि त्या बंद पडलेल्या STD ला वाकुल्या दाखवत
त्यांच्याच नाकाखाली उभी असलेली Mobile ची दुकानं. क्वचित कुठेतरी PCO चा बोर्ड.
आणि तिथे चौकशी केली तर म्हणे फक्त FAX
पुरताच चालूये म्हणे फोन! वरून धो धो पडणारा पाउस, आणि छत्रीखालून दुकानांचे बोर्ड
वाचत फिरणारा मी.
संपर्क साधनांच्या क्रांतीने टेलिफोन चे बूथ म्हणजे अडगळ हे ठरवूनच
टाकलं होतं कदाचित. पण असल्या धांदलीत पण मला माझं लहानपण आठवलं. घरात पाहिलं टेलिफोन
कनेक्शन आलं, त्याचं केवढं कौतुक! आलेला प्रत्येक फोन पहिल्यांदा मीच उचलून hello
म्हणण्यासाठी माझी धडपड असायची. हे मोबाईल वगैरे आत्ता आत्ता चे. आणि या टेलिफोन
ची झालेली ही केविलवाणी अवस्था!!! चक्क Antique म्हणून फोन चं device दिवाणखान्यात
मांडलेलं!
बरं, असल्या landline चा आणखी एक फायदा असा कि ते एका जागी फिक्स केलेले
असायचे. miscall देऊन त्यांच्या आवाजाचा मागोवा घेत त्यांना घरभर शोधत हिंडाव लागत
नसायचं. त्याची जागा ठरलेली! शिवाय त्यांची चोरी वगैरे ही तर गोष्ट लांबच राहिली.
आजकाल तर मोबाईल पण smart झाले!!! Net Connectivity आली तसं मग
फेसबुक, We chat, आणि Whatsapp. फोन उचलून बोलायलाही नको. फक्त मेसेज type करून
सेंड चं बटन दाबायची खोटी.
